Rozdział 9

Rozdział ze specjalną dedykacją dla Anonima, który poprosił o jego wcześniejsze dodanie w komentarzu ;)

http://www.youtube.com/watch?v=K8XqfbGJyMc&list=RD02TcNA3H1PVpE

Z trudem podniosła się z łózka i podążyła otworzyć drzwi, do których ktoś dobijał się już od kilku minut.
-Po co tu przychodzisz? Zrobiłam tak jak chciałeś!-krzyknęła zanosząc się płaczem. Siatkarz nie czekając na zaproszenie wszedł do salonu Stachurskiej.
-Po Ciebie Anulko.-odpowiedział szelmowsko się uśmiechając.
-Jesteś chory!-krzyknęła, a ten obdarzył jej policzek mocnym uderzeniem.
-Zamknij się szmato!-warknął i szarpnął ją za włosy rzucając na kanapę.-Teraz już nikt Ci nie pomoże.-powiedział i związał jej dłonie sznurkiem.
-Pomocy!-krzyknęła jak najgłośniej mogła, a on po raz kolejny tego wieczora uderzył ją w twarz rozcinając jej wargę.
-Jeszcze raz się odezwiesz, a własna matka Cię nie pozna!-krzyknął zdzierając z niej bluzkę. Stachurska szarpała się jak tylko mogła, ale mimo tego, że to ona trenowała karate Kubiak miał więcej sił.

Nie zastanawiając się nad niczym wszedł do kamienicy. Przystanął na chwilę, ogarnął go strach przed odrzuceniem. A co jeśli całkowicie zerwie z nim kontakty? Może lepiej, żeby wszystko zostało tak jak do tej pory?
-Raz się żyję.-powiedział sam do siebie i stanął pod drzwiami jej mieszkania. Zapukał, ale Ania najwidoczniej nie miała zamiaru mu otwierać. Pociągnął za klamkę i o dziwo drzwi nie były zakluczone.
To co zobaczył wzbudziło w nim ogromną agresję. Michał dobierał się do Ania, a ta próbowała się mu wyrwać. Podbiegł do nich i odciągnął siatkarza od przyjaciółki. Uderzył do z pięści w twarz kilka razy, a gdy ten upadł na podłogę zaczął go kopać z całych sił. W końcu przestał i szarpiąc co za koszulę wyrzucił z mieszkania.
-Ania.-powiedział siadając obok Stachurskiej. Dziewczyna cała się trzęsła i miała związane dłonie.Jak najszybciej umiał rozwiązał supeł i przytulił ją do siebie. Siedzieli tak prawie całą noc, żadne z nich nie odezwało się ani słowem. Dopiero przed szóstą rano Robert udał się do kuchni zrobić Ani śniadanie.
-Przepraszam.-usłyszał jej głos, a jego ciało od razu przeszedł dreszcz.
-To nie Twoja wina.-odpowiedział odwracając się w jej kierunku.
-Dziękuję, że po raz kolejny mi pomogłeś. Nie sądziłam, że on na prawdę tu przyjdzie. Poza tym nigdy wcześniej się tak nie zachowywał. Nie wiem co się stało, on jest chory! Gdybyś tu nie przyszedł to by mnie zgwałcił.-zaniosła się szlochem i wtuliła w tors piłkarza.
-Już dobrze. Obiecuję, że nigdy więcej się do Ciebie nie zbliży.-powiedział i zaczął gładzić jej włosy.

-A właściwie to z jakiego powodu tu wczoraj przyszedłeś?-zapytała gdy oboje siedzieli w salonie oglądając jakiś film.-Robert?!-pomachała mu dłonią przed oczyma.-Słuchasz mnie?
-Tak, słucham.-odparł
-To możesz mi odpowiedzieć?-zapytała lekko się uśmiechając.
-Ja wiem, że ta cała nasza relacja jest strasznie skomplikowana, ale zrozum. Wtedy kiedy tylko zobaczyłem Cię w tym markecie zaintrygowałaś mnie, a jak spotkałem Cię na stadionie to myślałem, że to jakiś sen. Potem to wszystko się tak potoczyło, a ja przystałem na ten układ, bo nie chciałem stracić z Tobą kontaktu.-powiedział to wszystko na jednym wdechu, a Ania siedziała zdezorientowana wpatrując się w niego.
-Robert?-zapytała-Czy...?
-Kocham Cię.-powiedział zatapiając się jej oczach.


Dzisiaj rozdział nieco, krótszy, ale miał on być dodany dopiero w środę i nie dokończyłam całości. 
Jeśli przeżyję jutro to w ciągu kilku dni pojawi się dalszy ciąg. Chyba nigdy, aż tak się nie stresowałam. Już od wczoraj z nerwów boli mnie brzuch. ;/ 
Dziękuję za komentarz  i życzę powodzenia w nowym roku szkolnym :*