Prolog

 

http://www.youtube.com/watch?v=xt7SLqlpeFM piosenka przewodnia do opowiadania.


Życie każdego z nas toczy się swoim własnym biegiem. U nikogo czas bytowania na ziemi nie przebiega identycznie. Wielu chce na siłę zmieniać scenariusz ułożony przez los. Jednak, czy warto sprzeciwiać się przeznaczeniu? Czy warto przerywać dotychczasowy bieg naszej egzystencji? Na te pytania dotychczasowo nie uzyskano odpowiedzi. Zdania są podzielone. Jedna część społeczeństwa uważa, że życie każdy powinien rozplanować sobie sam, a druga, że człowiek powinien poddawać się losowi.


Kim jestem? Dokąd zmierzam? Pytania zadawane już dzieciom w wieku przedszkolnym. Ich odpowiedź można uzyskać różnobarwną. Jednak gdyby zadać to pytanie ludziom dorosłym. Ludziom, którzy mają za sobą już ćwierć wieku. Czy odpowiedź zajęłaby kilka sekund? Czy nie potrzeba byłoby kilku godzin, a nawet dni do sfomułowania odpowiedzi? Życie ludzie jest nieprzewidywalne. Nie tylko od nas zależy jego bieg. Wszystko co dzieje się na świecie nie jest przypadkiem. Każdy z nas ma gdzieś tam zapiany swój początek i koniec. Jednak żadnemu człowiekowi nie uda się przewiedzieć swego końca.

Anna, lat 24, zawód: karateczka, swoją przyszłość łączę z dietetyką. Moje życie? Nigdy nie było perfekcyjne. Zawsze znajduję na swojej drodze masę przeszkód. Począwszy od rozstania rodziców w dzieciństwie, kończąc na kontuzji, która zagraża mojej karierze, a także nie pomijając problemów w związku. Szczęście? Coś niezwykłego. Nie mam okazji zaznawać go często. Jego definicja? Nie wiem, nie umiem podać, to zbyt piękne.

Michał, lat 25, zawód: siatkarz, swoją przyszłość łączę z odpoczynkiem, bo w końcu życie sportowca to ciągłe wysiłek. Moje życie? Idealne. Mimo jak to nazywa moja dziewczyna "kłopotów" w naszym związku jest świetnie. Ona mieszka w Warszawie, ja w Jastrzębiu. Jak dla mnie to, że rzadko się widujemy jest wprost przecudowne. Mam czas dla siebie i na spełnianie swoich potrzeb. A szczęście? Szczęściem dla mnie jest być tam gdzie spotkam ludzi tak wspaniałych jak ja.

Robert, lat 24, zawód:piłkarz, swoją przyszłość planuję jako trener dzieciaków. Moje życie? Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Mój ojciec zmarł gdy miałem 16 lat, byłem wtedy jedynym mężczyzną w domu, czułem się odpowiedzialny za mamę i siostrę. Trenowałem i dzięki ich wsparciu jestem tu gdzie jestem. Szczęście? Cóż..to coś niesamowitego, nie do opisania. Trzeba przeżywać, a nie opisywać.

___________________________________________________________

Postanowiłam prolog ująć trochę inaczej niż zwykle. Liczę na Wasze 

szczere opinie co do niego. 

Jeśli Wam się spodoba byłoby mi bardzo miło jeśli zechcielibyście 

polecić to opowiadanie innym i trochę rozgłosić jego istnienie. 

Pozdrawiam :*